Helende Handjes

Ze vergeet steeds waar de sleutels zijn

Geen grote dingen, maar nu staan we buiten

Dat vinden mijn broer en ik niet fijn

Langzaam groeit de mist in haar hoofd

Tot ze niet meer weet

Wat ze eerder heeft beloofd

 

Wij staan na school altijd op dezelfde plek

Maar ze kan ons niet vinden

Ze staat radeloos bij het hek

Het gas bleef een keer branden

Gelukkig waren we niet in gevaar

Ze was altijd zo scherp

Maar lijkt nu soms niet meer daar

​

 

De nachten naast mijn man

Zijn gevuld met natte lakens

We knuffelen niet meer

Geen zacht ontwaken

Ik zie hem en hij houd nog steeds van mij

Ik herken hem gelukkig wel

Maar onze relatie veranderd snel

 

Ik kijk hem aan, maar herken hem soms niet

Onze oude wereld verdrinkt in verdriet

Wat ooit zo vanzelfsprekend leek

Geeft nu een leegte, die iedereen breekt

​

Er komt hulp kom voor mij, steeds meer

Mijn gezin lijdt, hun pijn zo teer

Zij kunnen nergens met hun zorgen heen

Het Alzheimer café daar voelen zij zich alleen.

Want vooral oude mensen vullen elke stoel

Maar jong verlies voelt anders, zo koel

 

Als moeder en vrouw ben ik er nog

Maar toch ook niet

Mijn geest lijkt gevangen, in oud verdriet

De politieagent die ik ooit was

Bezig met trauma’s van mijn werk

Want tijdens het werken, hield ik mij sterk

Verlies en pijn van mijn werk,

Sijpelt door mijn geest

Ik herleef momenten,

Alsof ik nooit ben weg geweest

​

 

Onze kinderen missen haar zachte blik

Maar haar ogen zijn nu leeg

Afwezig in het heden,

Want zij leeft in het verleden

De liefde van een moeder en vrouw,

Zo hard gemist

Haar geest in een lichaam,

Dat niet zichzelf meer is

 

Ik zoekt troost

Maar kan het bij mijn vrouw niet meer vinden

Ik moet ook sterk zijn voor onze kroost

Langzaam kwijnt ons gezin nu weg

Geen plek voor rouw, geen enkel recht

Onze strijd wordt gevochten in stilte

Ze is er nog, maar ook zo verloren

In de schaduw van wat ze was, geboren